هنوز در سفرم ..

پدر به محض شنيدن خبر زلزله راهي تبريز شد ..

با آنكه خواهرها و اغلب خانواده و فاميلش در كشورهاي ديگر هستند ولي همه مردم وطنش را خانواده اش مي داند و با دوستي همراه شد و يك ماشين را پر از وسايل ضروري كرد و راه افتادند و درد و نگراني چشمان مادر را رنگ زد،‌ اما هيچ كلامي نگفت و از زير قرآن ردش كرد و كاسه اي آب پشت سرش ريخت و به انتظار نشست.

انتظاري سخت و دردناك تا امروز كه پدر بازگشت ...

كوهي از درد روي شانه هايش نشسته است و چهره هميشه شادابش تلخ و پير شده است ...

مشتهايش را به هم مي كوبد و به زمين و زمان ناسزاهاي غليظ مي گويد و برايم از شدت حادثه اي حكايت كرد كه مي توانست تا به اين اندازه مرگبار نباشد . از كشوري كه روي گسل هاي زلزله خيز است و همه مي دانند كه هرسال بايد انتظار چنين حوادثي را داشت بي آنكه تدبيري شود و پيشگيري باشد .

و سالها است كه اين خاك مي لرزد و مرد و زن و پير و جوان را مي بلعد و بعد همه فراموش مي كنند و دوباره ساخت و سازهاي غيراستاندارد و بدون ايمني و سودجويانه و با حرص و ولع براي مشتي اسكناس و بي توجهي مسئولان و كشورهايي كه مثل ما هستند و هر روز و شبشان با زلزله همراه هست و هر سال بهترين و پيشرفته ترين تكنولوژيها را به كار مي گيرند براي كم كردن تلفات و ما همچنان در انتظاريم تا چند صد يا چند هزار نفر در يك لحظه از ميان بروند و كوهي از سنگ و خاك به جاي بماند و از ياد ببريم كه اين اتفاق هر روز و هر ثانيه مي تواند در هر جاي اين وطن و براي هر كدام از ما اتفاق بيفتد بدون هيچ فريادرسي ...

صفحه تلوزيون پر از سريالهاي خانگي است و گاه گاهي تصاوير اين مسئول و آن ورزشكار و وانت پتو و كاميون آذوقه و من فكر مي كنم اي كاش به جاي انتظار براي مرگ و شراكت در اندوه هم با كمي پيشگيري و تدبير در شاديها و شادماني هاي هم شريك باشيم .

مادر قلبش نارحت است و بايد كمي بيشتر پيشش بمانم ..

از لطف همه شما عزيزان متشكرم و پوزشم را به خاطر عدم حضورم بپذيريد ..

دست و دلم به قلم نمي رود ....